viernes, 30 de abril de 2010

Timbre de Aurora Garrido

he dormido poco para abrir la puerta
poco para verte llegar
pelearnos
echarte de casa
llorar

escucho los pies de tu abogado
sus zapatos en la sombra de la pared
tu voz
tus abrazos
escritos en la palabra cónyuge

descorcho una botella
nuestra última cena juntos
marido mujer
niños

todo fue tan rápido
sin despedirme
sin gritarte con amenaza de bomba
sin arañarte los ojos
sin morirme en ti
sin morirme

desde el salón miro la puerta
escucho el timbre
quiero ser vientre
palpito
fiebre
lanza
vergüenza para avergonzarte
te odio
te odio
te odio
te odio porque tienes razón
separarse es lo más normal del mundo
pero joder porque a mí me duele tanto
y a ti no

el timbre sigue sonando


Aurora Garrido, Derechos reservados

miércoles, 28 de abril de 2010

rechazo



Foto de Ramón(http://raislost.blogspot.com/)



creo que nunca volveré a enamorarme
tampoco me rechazarán como tú lo hiciste
no pienso ofrecerme no
lo que escriba a partir de ahora será mínimo
será suave
indoloro

pues todo lo malo que me está pasando
ser ama de casa estar en el paro

no es comparable

a sentir tus ojos
cada día

diciendo
no



martes, 27 de abril de 2010

Declaraciones de intenciones blogueras que me gustan

Luna Miguel


Qué es la pureza?
Tú lo sabes?
Jódeme


(Maite Dono)



Sergio R. Franco

Ser o no ser...
Ni lo uno, ni lo otro

(E. M. Cioran)



Verónica(fallo de racord)



"la inspiración siempre me pilla trabajando,

trabajando de auxiliar administrativo"



(Maria Eloy - García)

domingo, 25 de abril de 2010

Poemas da ausencia. Manuel María (I)

Es breve el odio e inmenso el amor.
Gabriela Mistral
I

A dor da ausencia retórceme
como un carballo
de catrocentos anos.

A ausencia
fai en min un oco
que se enche de tristura.

Eu son impotente
i ardo de carraxe.

Mais
a túa lembranza poderosa
sempre fai tremar a miña carne.



Manuel María

--------------


El dolor de la ausencia me retuerce
como un roble
de cuatrocientos años.

La ausencia
hace un hueco en mí
que se llena de tristeza.

Yo soy impotente
y ardo de rabia.

Pero
tu recuerdo poderoso
siempre hace temblar mi carne.


Manuel María

viernes, 16 de abril de 2010

geométricos

Somos moderadamente felices.
Concha García
uno al lado del otro
frente a la tele
frente al armario empotrado
frente a la carretera
frente al mostrador
frente a mi madre
frente a las olas
paralelos
oreja con oreja

lunes, 12 de abril de 2010

Breve relato de mis vacaciones


Amanece. Me despierta el rumor de ciertos pájaros.


Me paseo por mi pueblo como un gato.


Algunos hombres se convierten en piedra. Me han mirado directamente a los ojos.Y eso a un gato no se le hace.


El viaje de vuelta a casa nos lleva mucho tiempo. Mientras estemos en la carretera no habrán acabado las vacaciones.


Está claro que para bonito, mi pueblo(bueno, quien dice mi pueblo dice el de al lado, porque O Burgo, ghuapo, ghuapo, non é)


Última parada de vuelta a casa para comer un trozo de empanada mientras el sol se pone(os ahorro el espectáculo de ver engullir a un animal hambriento)